Verliezers

Dat je een grondige hekel kunt hebben aan mensen die je niet persoonlijk kent. Wel een beetje vreemd eigenlijk. Ergernis roepen sommigen op en een enkeling regelrechte afkeer.

Maar soms komt het weer goed en houd ik ineens van ze. Noodzakelijk is dan wel dat ze vallen. Diep vallen.
Ik ergerde me tot voor kort groen en geel aan Agnes Kant. Wereldkampioen zinloze Kamervragen stellen en altijd die boze kramp op haar gezicht en in haar stem.
Gisteren vertelde ze dat ze aftrad als leider van haar partij. De kramp was veranderd in peilloos verdriet. Ik schaamde me ineens voor mijn antipathie. Een sympathieke politica met hart voor de zaak – een vrouw naar mijn hart, Agnes.
Lang geleden overkwam me hetzelfde. Na een bloedstollende tijdrit op de slotdag van de Tour de France versloeg Greg Lemond de grote favoriet Laurent Fignon, de man aan wie ik een hartgrondige hekel had. Acht luttele seconden was het uiteindelijk verschil in het voordeel van Lemond. Het beeld dat me altijd bij zal blijven is van de uitgeputte en gebroken Fignon, zittend op het asfalt. Omringd door opdringerige fotografen en verslaggevers. Diep medelijden had ik ineens met hem. Terwijl ik vooraf had gebeden om zijn nederlaag, vond ik hem ineens een groot sportman.

Nu nog wachten op de ondergang van Jan Peter Balkenende. Dan kan ik ook hem liefdevol in mijn armen sluiten.