Twee vermaledijde streepjes

Het is met dat virus voor veel lezers inmiddels ‘been there, done that’.
Zie zo’n ervaring dus maar eens onderhoudend op te schrijven.
Toch een poging.  
Dat het eigenlijk nogal belachelijk is. De wintermaanden zitten erop, meer dan twee jaar behendig gelaveerd. En niet te vergeten drie keer gevaccineerd.
En dan toch nog aan de beurt, uitgerekend in Scandinavië. Want als er hier iets appeltje-eitje is dan is het om anderhalve meter afstand in acht te nemen. Ze zijn hier erg gesteld op hun persoonlijke ruimte. En bemoeien zich als het even kan niet met andermans zaken. Zoals bijvoorbeeld de mevrouw die aan de overkant woont van het huis waar mijn vriend en ik een etmaal bivakkeren. Ik vraag op mijn vriendelijkst of ik iets mag vragen. Aan de echte vraag kom ik niet toe, ze maakt een afwerend gebaar, versnelt haar pas en is in no time weer door de voordeur naar binnen verdwenen. Niet getreurd. Even later vinden we zelf uit dat het bospad achter ons huis inderdaad bij het strand uitkomt. Prima eigenlijk dat ze ons zelf-oplossend vermogen een impuls geeft.

Maar goed, een dag later zit ik met twee vermaledijde streepjes voor mijn neus. Flink verhouden ben ik en net een testje gedaan. Voor de vorm dacht ik nog in mijn onschuld. Het resultaat is heel vervelend en niet in de laatste plaats voor onze gastheer E. en gastvrouw M. waar we inmiddels logeren.
E. is een jeugdvriend van me en woont sinds acht jaar in Zweden met M. Op een idyllische, landelijke plek, het zij gezegd. Het was de reis meer dan waard om deze plaats in onze Scandinaviëtrip aan te tippen.
Maar mijn coronatiming is heel ongelukkig. Ze vertrekken allebei, zo is het plan, over een paar dagen naar Nederland om E.’s hoogbejaarde ouders naar een zorgcentrum te verhuizen. Gezond blijven is dan het motto maar met een besmette gast in huis ineens een flinke opgave.
Ik weet het: die virusketting gaat al meer dan twee jaar de wereld rond. Toch voel ik me patiënt nul, het startpunt van andermans ongemak. ‘Jij kunt er niets aan doen’, bezweert M. een paar keer.

We vertrekken de dag erop in alle vroegte, 24 uur eerder dan de bedoeling. We maken een quarantainerit van meer dan twaalf uur. De ene achter het stuur, de ander achterin, mondkapjes op en de auto regelmatig doorluchten.
Thuisgekomen zet ik beneden bij de trap een stoel neer en doe mijn reisverhaal aan echtgenote die boven veilig op de overloop bivakkeert. Dat bewegen op afstand zal de huischoreografie blijven in de dagen die volgen.

Het goede nieuws: mijn reisgenoot is nog steeds gezond.
Het slechte nieuws: E. en M., inmiddels in Nederland, zijn wel ziek geworden en zitten in isolatie. Verhuizing van ouders wordt een uitdaging.
Gelukkig heeft niemand schuld, dat snap ik inmiddels ook. Het is de loop der dingen. En die kan soms even rottig aanvoelen als de aanblik van twee streepjes in een venster.